O Furancho de Andrés en Vilariño

  

 Un pouco continuando cun post da outra vez, observei que mentres que de algúns furanchos hai de sobra presencia e fotos nas redes, de outros furanchos, pois é coma que están un pouco fora do radar. E bueno, poño unhas fotos, sen que sexan gran cousa de reveladoras, pero se algún día alguén pregunta coma era o Furancho de Andrés, pois aquí ten estas imaxes.

 

 

Ah, e non teñades medo que pola miña indiscrección encha o Furancho de fodechinchos. Este furancho é moi fugaz, se ven vedes  que ten ahí dous tanques de 200 litros, non duran nada porque hai clientela moi professional e o viño voa! Neste 2025 abriron o venres 4 de Abril, e para o domingo xa case non quedaba viño. Pero moi ben. 

 

Aqui tedes a lista de prezos e as comidas que ofrecen para acompañar co viño. As empanadas e empanadillas tiñan unha pintaza. O chourizo viña fritido, pero nos tiramos polo bisté, porque nos apetecía máis. E aquí trouxeron un bocadillo para compartir cos dous: 

En canto ó viño: branco e tinto. (Isto que pode parecer obvio, non vaiades pensar, por estes rumbos é bastante habitual ter só ben branco ou ben tinto: son xente que ten pouca viña e ademáis hai unha tradición de que na parte que mira cara o norte tiñase tinto e na parte que tira cara o sur tiñase branco).

En canto a estes viños, gustaronnos ben. O branco caería moi ben con toda esta xente nova que anda moi entusiasmada co "orange wine". Da mesma maneira que torcería o morro á moitos máis conservadores que están en contra de ista moda. Pois a ver, aqui só estan a facer coma sempre se fixo en Galicia, que é que o viño branco ferve ca pel, e entón queda así un tanto máis escuro e turbio. Ainda así, o viño sabía ben a Albariño e Espadeiro. 

No caso do tinto (que foi o meu favorito), se cadra ando eu un pouco suxestionado, pero noteille eu o Tinta Femia. Que se cadra non é a uva que teñen, pero sí tiña frescura e sutileza sen pasarse de taninos. Iso sí, escuro coma un espello.

Gostounos moito o furancho, e a ver se para o ano damos regresado.

Na Ribeira Sacra: Tres Portas en Escairón

Se ides de paseo pola Ribeira Sacra (Ribeira do Miño, en O Saviñao), presta pasar polas Tres Portas.

Que non sei de onde ven o nome das 3 Portas, pero o que sí é que o lugar funciona de 3 maneiras diferentes:

• Como bar, para tomar un café e un viño (cunha carta de viños por copa moi amplia).
• Coma lugar de tapeo (dentro ou na terraza) con pratiños moi xeitosos.
• Coma restaurante con moi boa carne e platos contundentes.

E teñen moi bóa adega eh. De Ribeira Sacra e de outros lugares. Na nosa visita Cyntia (unha das sommeliers) propúxonos: 

- Godello Saiñas - Ribeira Sacra - Pantón

Son menos de 700 botellas (Saiñas produce principalmente tinto), así que se o vedes a por el! Non o típico "godellito".

Alcachofas

Paquetitos de Calabacin

- O Estranxeiro - Ribeira Sacra - Amandi & Acova. Mencía. Fresco (sen pasarse de máis), moi equilibrado, afroitado pero con austeridade. Un viño moi disfrutable.

Tortilla

- Just B - Rias Baixas - Albariño 2015!

Benvidos ó fantástico mundo dos albariños vellos! Para min o mellor da comida, por diante do gabacho!

Zorza de Peixe

- La varoce, Jerome Blin - Champagne

Un (not so) blanc de noirs para rematar a celebración. Ademáis para maridar con queixos (que queixos é outra das cousas nas que está potente Lugo) un champange si que funciona sexa cal sexa o queixo.

Tres Portas:

https://tresportas.es

https://www.instagram.com/tresportas_/

Scrippelle ‘mbusse (daquela maneira)

Tiña caldo dun lacón e ía facer unha sopiña cando pensei que tamén tiña ganas de filloas e lembrei que vira uns videos de unha sopa típica dos Abruzzo italianos: Scrippelle ‘mbusse. E decidín probar. A cousa coma vedes é simplísima. E parece que non vai ser gran cousa, pero ... less is more. E o do queixo maduro (Galmesano neste caso) co caldo de lacón funcionou. 

Ver esta publicación en Instagram

Una publicación compartida de Laconada (@laconadablog)

 Así que son uns "scripelle 'mbusse" un pouco agalegados. Eles (coma estilan en Italia) fan o caldo con carne, apio, cebola e zenoura (a sua base para sopa). Eu fixena con carne de porco salgada así que é un pouco pasarme do choio, pero en realidade calqueira caldiño sabroso coido que sirve. 

Eu nos videos vin que deixaban as suas "scripelle" pouco cociñadas así que cociñeinas pouco (que foi unha boa idea porque así coma podedes ver, cortanse ca culler). Deixo este video como exemplo, que deixa todo explicado moi sinxelo: 

Pois parece unha tontería, pero quedo ca receita para outra ocasión (hei repetir).

Noche de pizzas en Alma Nomad Fabrica

 

Por el día, Alma Nomad Fabrica es panadería y pastelería y también funciona como cafetería con unos desayunos muy famosos, pero por la noche, se transforma en pizzería. Yo esa segunda parte no lo sabía y lo descubrí de casualidad. 

En Madrid, la panadería/cafetería Alma (Alma Nomad Bakery oficialmente) es muy conocida y bastante exitosa. Tienen un local en Chamberí y otro en Pueblo Nuevo (que es además el obrador donde preparan sus elaboraciones).  

Yo estaba por Quintana y tenía ganas de ir a tomar un vino por la tarde. Y también tenía pensado pasar por la mañana por Alma a comprarme unos pasteles para comer en el tren. Y yendo camino a un sitio que había visto por Ciudad Lineal pasé al lado de la panadería y me acerqué a ver donde estaba para encontrarla más rápido al día siguiente, y me llevé la sorpresa, que estaba abierta, con luz tenue y ¡¡llena de gente!! 

Y me explicaron que por las noches ya no es panadería y abre como pizzería. Bueno, yo salía ya cuando vi que tenían en la puerta su carta de vinos (muy interesante) y entonces me plantee cancelar mi plan inicial e intentar tomar un vino allí. 

La idea era un poco descabellada: conseguir sitio sin reserva en una pizzería hip el día de San Valentín? Pues esa es una de las cosas que más me encantó de la pizzería. No me dijeron un no rotundo y vieron si podía sentarme con una mesa de otros comensales (que también fueron super majos y no solo no les importó que me sentara con ellos si no que luego tuvimos una conversación super interesante). 

Bueno, pues esa velada tuve ocasión de tomar un excelente vino natural de Venezia Giulia: Radikon Sivi Pinot Grigio. Y para comer, una ensalada con raiz de hinojo y naranja, una foccacia con cebolla y de postre la espectácular tarta de queso que tienen.  Me encantó todo, fue una cena excelente. 

Ver esta publicación en Instagram

Una publicación compartida de Laconada (@laconadablog)

Comento unas cuantas cosas que observé y que me encantaron del sitio: 

• Tiene un ambiente muy acogedor y variado. Había familias con niños, gente joven muy hip (lo que uno espera de un sitio de moda) y también gente de mi edad (e incluso mayores!). Es muy agradable estar en un sitio con público tan amplio y que llega a tanta gente. 
• Para ser un sitio de moda y por definición, un sitio complicado de conseguir sitio, son flexibles y no solo yo conseguí mesa sin haber tenido reserva (mis compañeros de mesa tampoco habían venido a cenar y consiguieron sitio!) y luego unos vecinos que venían de hacer las compras también, tuvieron que esperar un ratito tomando un vino pero también pudieron cenar. 
• Son super eficientes y la comida y la bebida llegaban muy rápido. La sala estaba llena y aún así todo fluía muy bien y todos los comensales estaban atendidos. 
• Ah y un pequeño detalle que me encantó, el nivel de ruido del local era muy moderado. ¡Y no era que la gente estuviera callada! Creo que les ayuda mucho el hecho que tienen techos muy altos y que la nave es amplia. Es un gustazo! Hace la experiencia muy positiva. 
  

Pues eso, además de un lugar super reputado para desayunos y brunchs, también es una pizzeria y un lugar para disfrutar de vinos naturales. Planazo! 

O circulo de intercambio de café

 

Cambiei de choio este verán, e no meu primeiro día tamén incorporou outro compañeiro. Eu viña de Vigo, e S. ven de Shanghai (ainda que leva vivindo en Madrid dende hai un par de anos). Comezamos a falar e coincidiu que os dous temos bastante afición polo tema do café. Se ben traballamos en sitios separados, cada mes coincidimos en Madrid, e eu levo algún café dun torrador galego, e S. comparteme algún dos seus cafés favoritos. 

Os seus dous últimos agasallos fixéronseme super interesantes. Porque compartiume un par de cafés bastante especiais que lle trouxeron de China (da República Popular China mesmiña). E teñen outra cousa curiosa que coma veredes o envase é moi pouco informativo, ven escrito en Chino e pouco máis (o meu amigo para axudarme escribiu el a mán un pouco máis de datos). 

Honduras Finca Moka 

Con este levei unha sorpresa. Probeino e notei algo moi curioso: sabor a vainilla, caramelo, melaza, algo de madeira... todo tiña un sabor familiar pero que non me facía pensar en café. E fun mirar en Internet e descubrin que iste café é o Honduras Finca Moka Whisky. E ese sabor que le notaba é iso, sabor a Whisky, porque os grans de café verde fermentan en barriles onde estivo whisky. E entón collen sabores dos barriles. O choio é alucinante! De feito é un dos cafés máis aromáticos que teña usado nunca. Incluso gardo os pousos aparte porque seguen a soltar aroma a whisky durante varios días. 

 

 

Panama Finca Santa Teresa Volcan Baru Geisha

Neste caso non había sorpresa porque si coñezo os Geisha de Panamá. Coñezo de oidas. Porque ainda non conseguira probalo ainda. Si tiña probado un Gheisha mexicanos (agora cultivan esa variedade en México). Pero un Panama Geisha dos "Pata Negra" ainda non. Sentínme bastante en débeda co meu compi de traballo porque é un café moi especial e estou moi agradecido que compartise conmigo (logo comentoume que non me preocupase, que non é un café barato pero non é dos extremadamente caros que teñen prezos prohibitivos). 

Sobre os Geishas, é dificil describir coma é. Porque son ben ben extraños e diferentes. A ver, teñen este toque moi típico de algúns cafés etíopes, destes que se describen coma semellando un té negro. Eu non sei, non o vexo tan así. Ten sí unha parte especiada, outra parte como de marmelada, froitas exóticas moi inusuais e ... é moi doce. Pero moito moito. 

A ver, o meu punto de vista sobre os Geishas polo pouco que teño probado, non me vexo coma gran fan de eles. Ben me dou conta de que son extra especiais, e non teñen parangón. Coido que a súa fama está ben merecida. Pero claro, son tan potentes e teñen un sabor tan inusual, que non os vexo coma un café para tomar día a día (tamén para o que costan non vas tomar 3 tazas así seguidas!).

Pois un pouco coma comentei, esta sendo moi interesante este xogo de intercambio de cafés. Sobre todo porque el estame facendo coñecer cafés dos estilos que triunfan en Asica: cafés con aromas a whisky (que aquí en Europa case non vexo que vendan) ou os Geisha que case exclusivamente van a Asia. 

Meson Orensano, antes, agora e sempre.

 Unha das cousas chulas de ter un blog vello e que non desaparecera e que xa somos un pouco arquivo de cousas que cambiaron. O otro día vin que temos un post (do 2009!! parecía que non era fai tanto, pero coma vai pasando o tempo) sobre o Meson Orensano (o que está na Rúa Zamora). E ten unha foto da súa antiga fachada, que agora xa non existe así que xa só queda esa foto e algunha outra cousa máis por ahí. 

Pois mira, aproveito esta lembranza para comentar que o Meson Orensano segue a funcionar, e segue a ter un pouco o concepto de sempre, bastante xenerosos no tema do pincho (non tanto coma no 2009, de aquelas as cousas eran diferentes) e moi bo trato en xeral. 

Aqui tedes unha ración de orella (non era de pincho, pidimola). Nunha das mesas redondas, que teñen un deseño ben pavero. 

Pois eso, aquí tedes o interior do Meson Orensano agora. Que ainda que cambiado e modernizado segue a ser moi de madeira. 

Por certo unha pequena curiosidade, a pesar de chamarse Mesón Orensano, e que todos pensemos que son de Ourense, en realidade son de entremedias. Son da Cañiza. 

Lembrades que comenzamos a falar do tempo que pasou e comentar o da foto, pois xusto este ano celebraron o seu 50 aniversario: 1974-2024. Xa é tempo. Pois xa ten 50 anos de historia, e outro tanto que durará. 

O menú Xeitoso no Restaurante Enxebre 😀

Idesme permitir titular iste post con esta frase non parece verdade. Pero sucede que en Vigo existe (dende o 2022) o Restaurante Enxebre. E un dos dous menús degustación chamase Xeitoso (o máis longo dos dous). Así que a frase ten moito sentido. 😇

Un pequeno spoiler porque xa o comento ó final. Eu estaba un pouco desapegado do tema do menú degustación. Non por unha razón específica, tampouco vaiades a pensar de máis, un pouco non cadrou e un pouco non apetecía. Pero mira, esta experiencia en Enxebre gustoume moito e rexurdiu en min as ganas de volver a darlle a este tipo de menús.

Menu Xeitoso (50€): 4 entrantes + peixe + carne + postre.

 

Alcachofas Confitadas con Sabayon (+ Manzanilla + Cecina)

Mini Empanada de Zamburiñas

Sande de Xarrete e Trufa

Lasaña de Centola con Bechamel dos seus Corais

Arroz Verde con Ameixas

(Fora de Menu: Grelos, Pescada e Beurre Blanche)

Cervo (Caza) con Crema de Zanahorias e Xenxibre

Crumble, merengue citrico, crema de maracuia

(Fora de menu: Tarta de Queixo)

Para beber, un Torrontes Arxentino: Alta Vista Estate 2019

O menú ten nivelazo, moi bós todos os entrantes pero sinto que a súa cociña expresase mellor nos principais.

O arroz verde con ameixas (e os gabians dos chicharos, que non deixedes de comer porque teñen un sabor ben peculiar, de feito en moitas cociñas do mundo consumense tanto coma as sementes), que se esta a preparar continuamente e chega no seu punto recen feito a cada mesa.

Outro momento ben exitoso é a merluza con grelos (grelos da súa horta, outros cociñeiros que tamén son agricultores!). Ahí afrancesanse un pouco e atreven cunha beurre blanc (sacrileixo durante moitos anos que non se podía cociñar con manteiga en Spain😂) ca sua manteiga fumada. E fixo ben! Gostoume moito.

E brutal tamén o punto de preparación e o sabor da carne de cervo. Xa só por ise prato merece a pena parar de visita. (E claro, eu non mirara a fondo o CV dos rapaces, pero claro, habendo traballado en Lera... coma non vai saber preparar caza!).

Recomendo sen dúbida (e eu que andaba un pouco evitando os menús degustación, recúo un pouco, menús coma os de Enxebre merecen moitísimo a pena!)

Herencia Caval - Tercer Año - 2020 - Rioja

Pois estas semanas tivemos ocasión de abris un Rioja que mercara eu na Emoción dos Viños do 2023. Que aquel ano fora no mosteiro de Oia. E xusto nunha das mesas que estaba no exterior, con vistas ó mar estaban os rapaces de Herencia Caval dende Cuzcurrita de Río Tirón (Rioja Alta). 

Segundo explicaron, na súa adega estan buscando un pouco recuperar os estilos antiguos que se estilaban en Rioja (por iso na etiqueta poñen: "Una mirada al pasado para mejorar el futuro"). Eso tamén explica un pouco que non estan usando as categorías que agora se estilan en Rioja de: Joven, Crianza y Reserva. Este Tercer Año era coma antiguamente se usaba para viños que tiñan un ano de crianza. Por tanto saian ó terceiro ano. Así que non chega a ser un Reserva dos de agora (que fan 2 anos) pero tampouco é coma moitos dos Jóvenes. 

Herencia Caval. 3er Año. Rioja. Tempranillo con Garnacha. 1 año en barrica. Cosecha 2020. 

Bueno, pois alá veu para casa e estivo un par de anos por aquí, ata que abrín hoxe no 2025. A ver que tal! No principio, supoño que por non darlle tempo a abrir so lle notaba moito o punto de taninos e algo de froita pasificada. Pero logo conforme foi abrindo funme dando conta que se ben mantén o caracter dun tinto ca súa potencia, tiña suavidade e eleancia. Do que din fresco? A min pareceume un tanto máis complexo ca fresco (se cadra o de pasar 2 anos na casa cambiouno un pouco). Na etiquena non indica as uvas pero eu vendolle a capa sospeitaba que non era 100% tempranillo (e non era). Ese toque da garnacha nótaselle ben. Conforme foi abrindo o viño o toque frutal (guinda e grosella) notabaselle máis. Gustoume moito. 

Buscando algo de información sobre o viño, descubrín que non ten moita referencia en Internet. Coma cando falara con eles dixeranme que eran un proxecto pequeno e bastante experimental, tiven un pouco de inquietude que decidiran abandonar. Por sorte din co seu Instagram: @herencia_caval. E estou vendo que teñen posts recentes e incluso estan subindo historias do seu traballo en viñas (hoxe mesmo  estaban podando). Así que por ledicia, pois continúan co do viño. 

O que sí, e que non teño nen idea donde mercar os seus viños. En Internet que topas de todo (ainda que sexa AGOTADO) non hai nada. Así que quedo cas ganas de mercar máis. A esperar e a ver se podo ter de novo ocasión de mercar máis botellas. Porque gustar, gostei. 

Polvoróns (e Mantecados) a eito!

 Pois por estas datas é bastante habitual que a xente poña a rosmar sobre o que lle gusta e non lle gusta das comidas do Nadal. E é bastante xeralizado escoitar á xente que non lle gustan nada os polvoróns.

Pois hai (algunha) xente á que lle gusta (moito) os polvoróns/mantecados! 😝 Coma a meu afillado que vive en París. Así que dende o ano pasado como non pode vir polo Nadal, pois fagolle chegar unha caixa con polvoróns ou mantecados.

Pero coma son así de teimudo, pois non envío un só tipo se non de varios fabricantes, para que compare e para que cada rillada sexa diferente.

Este ano o envío levaba:

Os Felipe II (Vitoria), Que son brancos e teñen a amendoa moi fina. E seica todos os anos esgótanse a pesar de ser ben caros.

Dende o sur, os El Patriarca veñen de Estepa (Sevilla) e son outro choio, de canela e con ajonjolí.

E desde Jijona unha marca non tan extendida pero con moito nivel: La turronería. Aqui xa non son redondos e volvemos a ter amendoa, pero xa un pouco máis grauda (nótase ó comer).

Os Toro son de Tordesillas, e son un tanto máis cativos, pero ... veñen a representar a tradición de Castela. Estes son outra vez brancos e de miolo fino.

E para rematar os da Abuela Asunción que teñen o choio de que van nun celofán onde non se ve ben o nome. Neste caso ves clarísimo que son feitos a man ,e nen teñen forma de disco nen alongada. Son coma boliñas. E dentro de cada bóa hai 2 amendoas enteiras!

Bueno pois os polvoróns istes xa están en París. E ca cousa curiosa, que eu cando entreguei a caixa dixen que levaba polvoróns, pero a rapaza de correos puxo "decoraciones navideñas". 🤷‍♀️ Pero coma vedes os paquetes pasan por raios X, e alguén en Madrid xa corrixiu que que ían polvoróns. Chegar chegaron.

E para rematar, sempre me fixo moita gracia, que unha das marcas que compiten con Felipe II son os de Carlos I (Sevilla). Neste caso é curioso porque estas dúas marcas si que teñen mantecados moi parecidos en textura e sabor!

E para rematar, alguén preguntará ¿cal de todos estes é o meu polvorón favorito? Pois nengún de estes. O que máis me gusta é un de Navarra que fan os de Antonio Anaut, que son abraiantemente brancos e que teñen un sabor intensísimo a canela. Bruutal! A putada é que na tenda que mercara os Antonio Anaut, este ano non ós trouxeron Certo é que o ano pasado non os acabaran, pero eu fora e mercara todos os que quedaban! Este ano estiven esperando a ver se os traían pero agora xa estamos a mediados de Decembro e xa non teño. Para o ano que ven teño que ver de encargalos online ou algo así, porque francamente coido que son uns polvoróns moi especiais.