domingo, 25 de mayo de 2025

Duchesse y Rodenbach: cervezas peculiares

El 2024 ha sido para mi el año de un tipo de cervezas: la Duchese de Bourgogne o la Rodenbach. No porque la estuviera tomando continuamente, si no porque en el 2022 no las daba conseguidas por ningún lado, pero en estos dos últimos años, de repente ya es sencillo obtenerlas (en Galicia): 

En mi caso, la curiosidad por estas cervezas comenzó por un día que para el cumpleaños de Javi preparé una tabla de quesos y intenté conseguir un maridaje de cervezas belgas (que es algo que le gusta mucho a el). Con el queso Xiros de Bisqato (y tambien para el Terra de Airas Moniz), estuve investigando y las recomendaciones de maridaje para quesos cremosos de pasta blanda los belgas decían que se podía usar una Rodenbach o una Duchesse de Bourgogne. Y ahí me puse a dar vueltas y buscar en tiendas y cervecerías a ver si la encontraba y nada. Y en parte de esta búsqueda caí en la cuenta que yo había tomado estas cervezas, pero hace mucho tiempo (un poco despues de entrar en la UE de repente había enorme variedad de cervezas de toda europa y abundaban los bares con 100 o 200 botellas diferentes): y desde entonces la verdad no recordaba haberlas encontrado. 

 ¿Que son las Vlaams Rood Bruin?

Bueno, para empezar si buscais un poco (incluso en las botellas de Rodenbach lo pone) esto estan clasificados como Sour Beers. Pero a mi no me gusta el nombre porque generaliza mucho, incluye cervezas de otros lados y incluye cervezas bastante diferentes. Por contra estas dos cervezas son muy parecidas y se producen en la misma zona, así que es lógico que tengan su propia categoría.

Sobre su preparacion, esta bastante bien explicado el proceso en la web de la Rodembach Brouwerij. Y que en resumen: 
  • Se parte de malta tostado que toma color rojizo. (Rodenbach menciona que incluyen maiz). 
  • Hay una primera fermentación alta (por eso la describen como ale). 
  • Luego la cerveza se almacena en unas enormes barricas de roble donde se deja madurar y tambien sufre una segunda fermentación espontánea (donde aparecen bacterias lácticas). 

A pesar de que en el barril inicialmente tiene esa fermentación láctica y se pone más ácida, al cabo de dos años en el barril va evolucionando y los ácidos se transforman en ésteres. Por tanto la cerveza comienza siendo ácida y luego termina volviendose dulce. 

A la hora de venderlas es habitual hacer una mezcla de cerveza joven (ácida) con algo de cerveza envejecida (más dulce) para compensar. Ejemplos típicos: Rodenbach Grand Cru o Duchese (Excepto la Rodenbach Classic, que es principalmente joven, y por tanto más ácida y más ligera). 

Pero en la zona hay mucha tradición de hacer tambien versiones afrutadas de las cervezas (se mezcla la cerveza ya envejecida con fruta y se deja macerar unos meses). Por ejemplo la Rodenbach Alexander o la Duchesse Cherry

¿Como son y comos saben? 

Las dos cervezas presentan color oscuro. En el caso de la Duchesse es más oscura y tambien resulta más opaca. La Rodenbach si muestra un poco de color rojizo, y la Rodenbach Alexandre (con cereza) si se percibe más rojizo. 

Yo no me he lucido mucho sirviendolas en casa, y así que no se les ve mucha espuma a las de la fotos de arriba, pero di tengo una foto de una Duchesse de barril y como veis tiene una espuma muy espesa (pero no muy persistente, en un ratito ya se había ido).
En cuanto a sabor, las cervezas tienen un sabor ácido como afrutado al principio y luego va notándose un poco más de dulzor (sin ser nunca cervezas dulces). No son muy amargas ni se nota demasiado el sabor a lúpulo. Aunque no tienen tanta graduación, supongo que por su sabor fresco incluso parecen más suaves (¡peligro!). 

Se comenta bastante que estas birras son muy comparables a los vinos. Supongo que por el asunto del color, el que hayan envejecido en barricas y los taninos de la madera. Pero no se, si tienen similitud con vinos sería con algunos de estos vinos naturales de fermentación espontánea que tienen un carácter fresco y afrutado. Pero no veo que tengan nada que ver con la mayoría de los tintos. 

Lo que si que es cierto es que son muy diferentes a lo habitual de otras cervezas: con los ales y las lager no tienen su amargor ni el sabor a lúpulo. Y con respecto a las double o trippel belgas (que se les parecerían un poco por color) son diferentes por el sabor ácido y que no tienen el sabor a caramelo y cereales. 

Este sabor tan específico y lo diferente que son del resto de las cervezas, hace que a muchos no les gusten e incluso que alguien diga que no son cerveza! Y cierto es que no eran hasta hace poco un estilo popular. Incluso en Bélgica funcionan solo relativamente en su región. 

Pero como comentaba en el principio, si bien en el 2023 me fue casi imposible conseguir en Galicia algunas de estas botellas... en el 2024 (y ahora en el 2025 continúa), las cervecerías de mi zona estan todas bien abastecidas (incluso pude tomar Duchesse de Bourgogne de barril). 

¿De donde viene esta nueva popularidad? Pues yo creo queeeee: 

Funcionan muy bien acompañando platos

Rodenbach Alexander con queso azul (y manzana y miel).
Duchesse de barril con Brie.
Duchesse acompañando Gorgonzola untado en Apio.

Que aquí volvemos un poco al comienzo. Cuando comentaba que había escuchado hablar mucho de ellos cuando buscaba una cerveza para tomar con quesos grasos. La frescura que tiene al principio combinada con ese retrogusto potente que tiene de taninos se adecuan muy bien a comida muy intensa (por grasa por ejemplo). Comida que opacaría el sabor de otros tipos de cervezas (o vinos). 

Ahí es donde estas cervezas funcionan muy bien. Yo los he probado con quesos grasos: Brie, el Terra mencionado al principio (me queda conseguir un Xiros, porque las cervezas ya estan en casa esperando a la ocasión). 

Pero también me he atrevido a poner (la Rodenbach Alexander que tiene fruta) con quesos azules. Y muy bien, es una experiencia muy divertida. 

Otra cosa que quiero probar (además del Xiros) es usar estas cervezas ¡para acompañar una fabada! Dicen que es una experiencia brutal. 
 

Onde mercar Duchese ou Rodenbach polas Rías Baixas

Esta parte xa vai en Galego, porque ainda que alguén caiga aquí a través de Google, non vai a achegarse a comprar birras a Vigo ou o Morrazo. Nas cervexerías que vou habitualmente, adoitan a ter botellas de Duchesse ou Rodenbach (ou Duchese e Rodenbach) nas súas neveras. Eu tanto tomo no lugar, coma ... merco para levar para casa. Porque eu quero estas cervexas para facer combinacións tolas de comida. De feito tomalas no local... non me tira tanto. Non as vexo coma cervexas para tomar de por si, se non xunto con comida potente. 

En Vigo: no Öderbier (cando mercas para casa tes un descontiño sobre o prezo). Ou no Craft (no Craft teñen tablas de queixos, así que ahí si que me animaría a pidirlle unha tabla de Brie ou algún queixo así ben graxo). 

No morrazo: en Bueu, no Ratiño Pequeno. Ou tamén teño mercado no Carlete en Vilariño (Cangas). 

viernes, 23 de mayo de 2025

¿Queres xoubas... ou peixe seco?

Pois iso do título foi o que me dixeron o outro día. Parei nun furancho que hai en Bueu e cando lles pedín que quería tomar peixe frito preguntaronme: ¿Queres xoubas ou peixe seco? Logo aclaroume que o peixe seco serían chinchos. 

 

Pois así eran eses chinchos. Coma vedes estaban abertos (supoño que para poder asolealos un pouco millor) e sen cabeza. Notabaselles que pasaran por algúnha salgadora. De sabor, notábaselles un sabor máis intenso e concentrado a peixe ademáis do salgado. Pero ainda se lles notaba o sabor á fresco.

Según me explicou o que trouxo o peixe, deixanos ó sol unhas horas e xa chega. Non están por tanto extremadamente secos, e eran por tanto do día (cominos pola tardiña). E que cando estan ó sol (poñíanos na entrada da casa) hai que ter ollo porque ben rápido aparecen unhas gaivotas que parece que cheiran ó peixe á distancia. En outras ocasións o que fan é poñerlle unhas redes enriba para protexer mentras os deixan a asolear.

Bueno pois así era este peixe seco que preparan por Bueu. Eu sei que todos temos visto fotos antigas de peixes colgados a secar (en Muxía ainda se conserva a tradición co congro seco, que curiosamente non se toma tanto por Galicia, se non que principalmente o congro vai para Calatayud).  

En A Guarda teñen (e coido que manteñen)  a tradición de secar o litán o peixe couro. En outros sitios fan algo parecido ca zapata que coido que é case o mesmo peixe ca o litán. E mil e outros tipos de peixes, antes das conservas, o xeo e a conxelación, moitos peixes eran secados

Neste caso o choio era diferente, porque en lugar de secar o peixe para longa duración e que necesitase hidratarse logo, o sol parece máis ben só un paso previo para darlle sabor ó peixe e deixalo listo para cociñar. Coma digo, si cambia o sabor. Eu non coñecía esta tradición, e bueno, non sei se xente da costa ten visto facer este tipo de secamento previo a cociñar no peixe, xa me diredes. 

Se vos chamou a atención o choio, e queredes probar este peixe (estes chinchos estaban tremendos, pensade que son chinchos de baixura pescados en Bueu, non ides topar cousas así no súper!), pois podedes se vos achegades polo Furancho A Torre (nunha parroquia de Bueu, na estrada que vai dende Agrelo hacia Cela, un pouco máis arriba do Colexio Público). 

O choio non está en dar con el, coma digo é bastante sinxelo porque esta na estrada xeral que vai á igrexa de Cela. O asunto é dar cas datas de apertura porque como bó e auténtico furancho abre cando lles da e non sae en webs nin na prensa. Saben os viciños ou os que van por alí. Este ano estaba aberto a metade de Maio, así que apuntade as datas que malo será.

Obviamente falando de Bueu teñen Tinta Femia (Caiño Tinto), que coma estilan na parte de Bueu serven en vidro, o cal permite observar a súa transparencia. Xa só por poder ir a probar este tinto (que é a razón pola que eu pasei por alí) xa merece a pena. O do peixe seco xa foi o premio rendondo. Coma vedes, aquí acompañan sempre cada viño cun pincho da casa. Tamén tiñan branco pero non podo dicir nada porque non o probei. 

lunes, 5 de mayo de 2025

O Snack Bar (小食屋) ou ese Ensanche que sempre acolle

Non é que vos vaia eu tanto por Santiago, pero de cando en cando aparezco por ahí, e moitas veces un pouco de paso. E o domingo pasado, pois estaba eu entremedias a coller un tren pola noite, así que decidín ir tomar algo pero así en plan pouca cantidade... 

E tiña un pouco a idea de tomar un bocadillo de chicharrón (con queixo se tal), pero xusto dos sitios que tiña máis ou menos fichado (Chichalovers e o Frankfurt) pechan no domingo, e os outros sitios que localicei ofrecían tostas de chicharron e queso... e a min o choio das tostas non me parece mal, pero faime pensar nun sitio de "picoteo", con moita xente e pouca cousa. 

Pero surprise, no Google Maps se pos chicharrons aparece un sitio que se chama Snack Bar en Santiago de Chile: 

Que cando fun mirar nas fotos vin que aquelo tiña comida china. ¿Que tiña que ver aquelo cos chicharróns? 

Pois sabedes que, entón aquel foi o meu sitio elexido. Xa vai sendo coma a enésima vez que cando chego a Santiago e ando paseando polo Casco Vello remato tirando cara o Ensanche. Para comer ou beber fáiseme unha zona que sempre ten moita autentícidade. 

E ademáis teño un cariño especial porque faime sempre ter lembranzas do grande Snob Megalove (Esteban Yañez). E iste Snack Bar na súa rúa e que fai street food china íalle encantar. Non era só ir comer, se non era tamén un pouco lembrar a un amigo. 

Bueno, e agora logo de tanto palabreo. Asi luce por fora o Snack Bar. Para quen teña curiosade, o de enriba é 小食屋 (snack house segundo o traductor do móvil). Así que todo ben claro co nome! 


Tratase dun restaurante sinxelito e moi colorido que segundo vexo enfocase metade a moitas variedades de bubble tea, e por outro lado a comida china de snack. A min a verdade apetecíanme probar unhas cantas cousas do menú, pero cando vin que tiñan os famosos Jian Bing (unhas filloas que gostan moito no norte de China para almorzar na rúa) alá fun! 


Que lucir coma vedes lucen moi ben, e non lles falta nada do que un espera (logo de levar eu varios anos vendo videos de xente comendo estes Jian Bing, porque é coma que as redes sociais adoitan a sacarme cousas de estas). Estan sabrosas, alimentan sen tampouco empachar. Un inventazo eh! 



Así que a min encantoume a comida, góstame o concepto de facer comida popular china que non sexa necesariamente o típido dun restaurante, nen intentar ofrecer cousas que teñen outros sitios. Penso que é moi orixinal, e tamén axuda moito a promover un pouco máis o da cociña china, que non é todo igual. 

E bueno, queda apuntado para outra que pase por Santiago (a ver cando é). E espero que lles sigua indo ben. Eu un pouco por onde están, polo concepto de comida que teñen e polo dos bubble tea, supoño que ten que funcionar moi ben ca rapazada e cos estudiantes ¿é así? Bueno, eu son un pouco vello de máis para xuntarme con eles, pero aprecio este tipo de comida e moito. 

E encantaríame que lles vaia ben no negocio, porque cáeme de maneira xenial á muller que o leva. Sempre moi simpática e moi feliz, que xusto coincidiu que coma era domingo e non había moita clientela estaba alí falando cos seus amigos e falando co seu fillo. 

Snack Bar 
(street food chino)
R. de Santiago de Chile, 13,
15701 Santiago de Compostela


martes, 15 de abril de 2025

O Furancho de Andrés en Vilariño

  

 Un pouco continuando cun post da outra vez, observei que mentres que de algúns furanchos hai de sobra presencia e fotos nas redes, de outros furanchos, pois é coma que están un pouco fora do radar. E bueno, poño unhas fotos, sen que sexan gran cousa de reveladoras, pero se algún día alguén pregunta coma era o Furancho de Andrés, pois aquí ten estas imaxes.

 
Ah, e non teñades medo que pola miña indiscrección encha o Furancho de fodechinchos. Este furancho é moi fugaz, se ven vedes  que ten ahí dous tanques de 200 litros, non duran nada porque hai clientela moi professional e o viño voa! Neste 2025 abriron o venres 4 de Abril, e para o domingo xa case non quedaba viño. Pero moi ben. 


 

Aqui tedes a lista de prezos e as comidas que ofrecen para acompañar co viño. As empanadas e empanadillas tiñan unha pintaza. O chourizo viña fritido, pero nos tiramos polo bisté, porque nos apetecía máis. E aquí trouxeron un bocadillo para compartir cos dous: 

En canto ó viño: branco e tinto. (Isto que pode parecer obvio, non vaiades pensar, por estes rumbos é bastante habitual ter só ben branco ou ben tinto: son xente que ten pouca viña e ademáis hai unha tradición de que na parte que mira cara o norte tiñase tinto e na parte que tira cara o sur tiñase branco).

En canto a estes viños, gustaronnos ben. O branco caería moi ben con toda esta xente nova que anda moi entusiasmada co "orange wine". Da mesma maneira que torcería o morro á moitos máis conservadores que están en contra de ista moda. Pois a ver, aqui só estan a facer coma sempre se fixo en Galicia, que é que o viño branco ferve ca pel, e entón queda así un tanto máis escuro e turbio. Ainda así, o viño sabía ben a Albariño e Espadeiro. 

No caso do tinto (que foi o meu favorito), se cadra ando eu un pouco suxestionado, pero noteille eu o Tinta Femia. Que se cadra non é a uva que teñen, pero sí tiña frescura e sutileza sen pasarse de taninos. Iso sí, escuro coma un espello.

Gostounos moito o furancho, e a ver se para o ano damos regresado.

sábado, 12 de abril de 2025

Na Ribeira Sacra: Tres Portas en Escairón

Se ides de paseo pola Ribeira Sacra (Ribeira do Miño, en O Saviñao), presta pasar polas Tres Portas.

Que non sei de onde ven o nome das 3 Portas, pero o que sí é que o lugar funciona de 3 maneiras diferentes:

  • Como bar, para tomar un café e un viño (cunha carta de viños por copa moi amplia).
  • Coma lugar de tapeo (dentro ou na terraza) con pratiños moi xeitosos.
  • Coma restaurante con moi boa carne e platos contundentes.

E teñen moi bóa adega eh. De Ribeira Sacra e de outros lugares. Na nosa visita Cyntia (unha das sommeliers) propúxonos: 

- Godello Saiñas - Ribeira Sacra - Pantón

Son menos de 700 botellas (Saiñas produce principalmente tinto), así que se o vedes a por el! Non o típico "godellito".


Alcachofas
Paquetitos de Calabacin

- O Estranxeiro - Ribeira Sacra - Amandi & Acova. Mencía. Fresco (sen pasarse de máis), moi equilibrado, afroitado pero con austeridade. Un viño moi disfrutable.


Tortilla

- Just B - Rias Baixas - Albariño 2015!

Benvidos ó fantástico mundo dos albariños vellos! Para min o mellor da comida, por diante do gabacho!


Zorza de Peixe

- La varoce, Jerome Blin - Champagne

Un (not so) blanc de noirs para rematar a celebración. Ademáis para maridar con queixos (que queixos é outra das cousas nas que está potente Lugo) un champange si que funciona sexa cal sexa o queixo.




Tres Portas:

sábado, 8 de marzo de 2025

Scrippelle ‘mbusse (daquela maneira)

Tiña caldo dun lacón e ía facer unha sopiña cando pensei que tamén tiña ganas de filloas e lembrei que vira uns videos de unha sopa típica dos Abruzzo italianos: Scrippelle ‘mbusse. E decidín probar. A cousa coma vedes é simplísima. E parece que non vai ser gran cousa, pero ... less is more. E o do queixo maduro (Galmesano neste caso) co caldo de lacón funcionou. 

 Así que son uns "scripelle 'mbusse" un pouco agalegados. Eles (coma estilan en Italia) fan o caldo con carne, apio, cebola e zenoura (a sua base para sopa). Eu fixena con carne de porco salgada así que é un pouco pasarme do choio, pero en realidade calqueira caldiño sabroso coido que sirve. 

Eu nos videos vin que deixaban as suas "scripelle" pouco cociñadas así que cociñeinas pouco (que foi unha boa idea porque así coma podedes ver, cortanse ca culler). Deixo este video como exemplo, que deixa todo explicado moi sinxelo: 

Pois parece unha tontería, pero quedo ca receita para outra ocasión (hei repetir).

domingo, 16 de febrero de 2025

Noche de pizzas en Alma Nomad Fabrica

 

Por el día, Alma Nomad Fabrica es panadería y pastelería y también funciona como cafetería con unos desayunos muy famosos, pero por la noche, se transforma en pizzería. Yo esa segunda parte no lo sabía y lo descubrí de casualidad. 

En Madrid, la panadería/cafetería Alma (Alma Nomad Bakery oficialmente) es muy conocida y bastante exitosa. Tienen un local en Chamberí y otro en Pueblo Nuevo (que es además el obrador donde preparan sus elaboraciones).  

Yo estaba por Quintana y tenía ganas de ir a tomar un vino por la tarde. Y también tenía pensado pasar por la mañana por Alma a comprarme unos pasteles para comer en el tren. Y yendo camino a un sitio que había visto por Ciudad Lineal pasé al lado de la panadería y me acerqué a ver donde estaba para encontrarla más rápido al día siguiente, y me llevé la sorpresa, que estaba abierta, con luz tenue y ¡¡llena de gente!! 

Y me explicaron que por las noches ya no es panadería y abre como pizzería. Bueno, yo salía ya cuando vi que tenían en la puerta su carta de vinos (muy interesante) y entonces me plantee cancelar mi plan inicial e intentar tomar un vino allí. 

La idea era un poco descabellada: conseguir sitio sin reserva en una pizzería hip el día de San Valentín? Pues esa es una de las cosas que más me encantó de la pizzería. No me dijeron un no rotundo y vieron si podía sentarme con una mesa de otros comensales (que también fueron super majos y no solo no les importó que me sentara con ellos si no que luego tuvimos una conversación super interesante). 

Bueno, pues esa velada tuve ocasión de tomar un excelente vino natural de Venezia Giulia: Radikon Sivi Pinot Grigio. Y para comer, una ensalada con raiz de hinojo y naranja, una foccacia con cebolla y de postre la espectácular tarta de queso que tienen.  Me encantó todo, fue una cena excelente. 



Comento unas cuantas cosas que observé y que me encantaron del sitio: 

  • Tiene un ambiente muy acogedor y variado. Había familias con niños, gente joven muy hip (lo que uno espera de un sitio de moda) y también gente de mi edad (e incluso mayores!). Es muy agradable estar en un sitio con público tan amplio y que llega a tanta gente. 
  • Para ser un sitio de moda y por definición, un sitio complicado de conseguir sitio, son flexibles y no solo yo conseguí mesa sin haber tenido reserva (mis compañeros de mesa tampoco habían venido a cenar y consiguieron sitio!) y luego unos vecinos que venían de hacer las compras también, tuvieron que esperar un ratito tomando un vino pero también pudieron cenar. 
  • Son super eficientes y la comida y la bebida llegaban muy rápido. La sala estaba llena y aún así todo fluía muy bien y todos los comensales estaban atendidos. 
  • Ah y un pequeño detalle que me encantó, el nivel de ruido del local era muy moderado. ¡Y no era que la gente estuviera callada! Creo que les ayuda mucho el hecho que tienen techos muy altos y que la nave es amplia. Es un gustazo! Hace la experiencia muy positiva. 

Pues eso, además de un lugar super reputado para desayunos y brunchs, también es una pizzeria y un lugar para disfrutar de vinos naturales. Planazo! 


viernes, 7 de febrero de 2025

O circulo de intercambio de café

 

Cambiei de choio este verán, e no meu primeiro día tamén incorporou outro compañeiro. Eu viña de Vigo, e S. ven de Shanghai (ainda que leva vivindo en Madrid dende hai un par de anos). Comezamos a falar e coincidiu que os dous temos bastante afición polo tema do café. Se ben traballamos en sitios separados, cada mes coincidimos en Madrid, e eu levo algún café dun torrador galego, e S. comparteme algún dos seus cafés favoritos. 

Os seus dous últimos agasallos fixéronseme super interesantes. Porque compartiume un par de cafés bastante especiais que lle trouxeron de China (da República Popular China mesmiña). E teñen outra cousa curiosa que coma veredes o envase é moi pouco informativo, ven escrito en Chino e pouco máis (o meu amigo para axudarme escribiu el a mán un pouco máis de datos). 

Honduras Finca Moka 


Con este levei unha sorpresa. Probeino e notei algo moi curioso: sabor a vainilla, caramelo, melaza, algo de madeira... todo tiña un sabor familiar pero que non me facía pensar en café. E fun mirar en Internet e descubrin que iste café é o Honduras Finca Moka Whisky. E ese sabor que le notaba é iso, sabor a Whisky, porque os grans de café verde fermentan en barriles onde estivo whisky. E entón collen sabores dos barriles. O choio é alucinante! De feito é un dos cafés máis aromáticos que teña usado nunca. Incluso gardo os pousos aparte porque seguen a soltar aroma a whisky durante varios días. 
 
 


Panama Finca Santa Teresa Volcan Baru Geisha

Neste caso non había sorpresa porque si coñezo os Geisha de Panamá. Coñezo de oidas. Porque ainda non conseguira probalo ainda. Si tiña probado un Gheisha mexicanos (agora cultivan esa variedade en México). Pero un Panama Geisha dos "Pata Negra" ainda non. Sentínme bastante en débeda co meu compi de traballo porque é un café moi especial e estou moi agradecido que compartise conmigo (logo comentoume que non me preocupase, que non é un café barato pero non é dos extremadamente caros que teñen prezos prohibitivos). 
Sobre os Geishas, é dificil describir coma é. Porque son ben ben extraños e diferentes. A ver, teñen este toque moi típico de algúns cafés etíopes, destes que se describen coma semellando un té negro. Eu non sei, non o vexo tan así. Ten sí unha parte especiada, outra parte como de marmelada, froitas exóticas moi inusuais e ... é moi doce. Pero moito moito. 
A ver, o meu punto de vista sobre os Geishas polo pouco que teño probado, non me vexo coma gran fan de eles. Ben me dou conta de que son extra especiais, e non teñen parangón. Coido que a súa fama está ben merecida. Pero claro, son tan potentes e teñen un sabor tan inusual, que non os vexo coma un café para tomar día a día (tamén para o que costan non vas tomar 3 tazas así seguidas!).


Pois un pouco coma comentei, esta sendo moi interesante este xogo de intercambio de cafés. Sobre todo porque el estame facendo coñecer cafés dos estilos que triunfan en Asica: cafés con aromas a whisky (que aquí en Europa case non vexo que vendan) ou os Geisha que case exclusivamente van a Asia. 


jueves, 6 de febrero de 2025

Meson Orensano, antes, agora e sempre.

 Unha das cousas chulas de ter un blog vello e que non desaparecera e que xa somos un pouco arquivo de cousas que cambiaron. O otro día vin que temos un post (do 2009!! parecía que non era fai tanto, pero coma vai pasando o tempo) sobre o Meson Orensano (o que está na Rúa Zamora). E ten unha foto da súa antiga fachada, que agora xa non existe así que xa só queda esa foto e algunha outra cousa máis por ahí. 

Pois mira, aproveito esta lembranza para comentar que o Meson Orensano segue a funcionar, e segue a ter un pouco o concepto de sempre, bastante xenerosos no tema do pincho (non tanto coma no 2009, de aquelas as cousas eran diferentes) e moi bo trato en xeral. 

Aqui tedes unha ración de orella (non era de pincho, pidimola). Nunha das mesas redondas, que teñen un deseño ben pavero. 

Pois eso, aquí tedes o interior do Meson Orensano agora. Que ainda que cambiado e modernizado segue a ser moi de madeira. 

Por certo unha pequena curiosidade, a pesar de chamarse Mesón Orensano, e que todos pensemos que son de Ourense, en realidade son de entremedias. Son da Cañiza. 

Lembrades que comenzamos a falar do tempo que pasou e comentar o da foto, pois xusto este ano celebraron o seu 50 aniversario: 1974-2024. Xa é tempo. Pois xa ten 50 anos de historia, e outro tanto que durará. 



miércoles, 5 de febrero de 2025

O menú Xeitoso no Restaurante Enxebre 😀

Idesme permitir titular iste post con esta frase non parece verdade. Pero sucede que en Vigo existe (dende o 2022) o Restaurante Enxebre. E un dos dous menús degustación chamase Xeitoso (o máis longo dos dous). Así que a frase ten moito sentido. 😇

Un pequeno spoiler porque xa o comento ó final. Eu estaba un pouco desapegado do tema do menú degustación. Non por unha razón específica, tampouco vaiades a pensar de máis, un pouco non cadrou e un pouco non apetecía. Pero mira, esta experiencia en Enxebre gustoume moito e rexurdiu en min as ganas de volver a darlle a este tipo de menús.

Menu Xeitoso (50€): 4 entrantes + peixe + carne + postre.

 

Alcachofas Confitadas con Sabayon (+ Manzanilla + Cecina)



Mini Empanada de Zamburiñas


Sande de Xarrete e Trufa


Lasaña de Centola con Bechamel dos seus Corais



Arroz Verde con Ameixas

(Fora de Menu: Grelos, Pescada e Beurre Blanche)

Cervo (Caza) con Crema de Zanahorias e Xenxibre

Crumble, merengue citrico, crema de maracuia

(Fora de menu: Tarta de Queixo)

Para beber, un Torrontes Arxentino: Alta Vista Estate 2019

O menú ten nivelazo, moi bós todos os entrantes pero sinto que a súa cociña expresase mellor nos principais.


O arroz verde con ameixas (e os gabians dos chicharos, que non deixedes de comer porque teñen un sabor ben peculiar, de feito en moitas cociñas do mundo consumense tanto coma as sementes), que se esta a preparar continuamente e chega no seu punto recen feito a cada mesa.

Outro momento ben exitoso é a merluza con grelos (grelos da súa horta, outros cociñeiros que tamén son agricultores!). Ahí afrancesanse un pouco e atreven cunha beurre blanc (sacrileixo durante moitos anos que non se podía cociñar con manteiga en Spain😂) ca sua manteiga fumada. E fixo ben! Gostoume moito.

E brutal tamén o punto de preparación e o sabor da carne de cervo. Xa só por ise prato merece a pena parar de visita. (E claro, eu non mirara a fondo o CV dos rapaces, pero claro, habendo traballado en Lera... coma non vai saber preparar caza!).

Recomendo sen dúbida (e eu que andaba un pouco evitando os menús degustación, recúo un pouco, menús coma os de Enxebre merecen moitísimo a pena!)